Berichten door Nelleke

Deze week verblijf ik met mijn gezin in Zuid Frankrijk. Op onze vaste stek bij familie, naast een lief dorpje in de bergen in de buurt van Saint Tropez. Je zou zeggen, hoe heerlijk is dat?

Maar ieder jaar heb ik tijd nodig om hier mijn draai te vinden. De omgeving ademt rust uit, dat is fijn. Het is gezellig met de familie en de krekels geven je dat echt Zuid-Franse gevoel.

Tot zover alles goed. Maar door de lome rust hier, raak ik ook lichtelijk onder-prikkeld. Ik heb behoefte heeft aan afwisseling en nieuwe avonturen. Gelukkig hebben we een gezinscompromis en dat is dat we later ook nog iets avontuurlijks gaan doen. Dit jaar is dat: met rugzakken op wandeltrektocht door Ierland. Dat zit er dus nog aan te komen!

Maar, en daar gaat dit verhaal om. Ik speur hier graag naar een nieuwe uitdaging waar ik me mee bezig kan houden. Terwijl ik in een hangmat lig te mijmeren wat te doen dit jaar, schiet me een idee te binnen: uitvogelen hoe ik met mijn praktijk zichtbaar kan worden op Facebook en Instagram, en als het even kan, daar wat stappen in zetten.

Nou, er is veel over te lezen! En niet allemaal passend bij mijn persoonlijke stijl. Toch, ik vind het belangrijk dat mensen kunnen onderscheiden of ik degene ben bij wie ze in therapie willen. Het werkt fijner als je met iemand praat die bij je past, waar je je prettig bij voelt.
‘Hm’, overpeins ik, ‘Dus tonen wie je bent, waar je voor staat is dus oprecht zinvol? Met foto’s van jezelf en al? Spannend. Maar ook goed. Dus, hoe kan ik DAAR een avontuur van maken in deze vakantie?’

Ik lees erover, luister nog wat naar de krekels en opeens blijven mijn gedachten hangen bij de dochter en het nichtje van vrienden van ons. Ze zitten een stukje verderop. Leuke meiden van iets ouder dan 20, bekend met FB en Instagram en duidelijk opgegroeid in de wereld van beelden en styling: ze zien er telkens als ik ze zie prachtig uit. Ik bel hen en ze willen me graag helpen met foto’s maken. Er is bij hen zelfs een Iphone X met telelens beschikbaar!

Twee dagen later heb ik een stapel foto’s, die onder de begeleiding van de meiden verbazend social media-waardig zijn! En zo beleef ik hier toch weer een avontuur. 
Komende tijd dus meer posts van mijn hand. Met foto’s uit een zonnig klimaat ☀️

Vaste lezers weten dat ik deze zomer snakte naar een avontuur.

Zo kwam het dat ik mezelf terugvond in een druipende regenbui met een rugzak op, middenin een mythisch grauw landschap aan de westkust van Ierland. Hoe avontuurlijk wil je het hebben? ? We hadden er al 18 km opzitten die dag en heel veel schapen ontmoet. Ik liep inmiddels half krom, had een blaar, was dit niet meer gewend, en net toen ik huilerig begon te denken ‘waarom wilde ik dit??’ brak de zon ineens door. Het landschap veranderde totaal! Het klinkt als een Ierse roman, maar echt: zwiepende scheuten zonnestralen joegen over de heuvels en veranderden alles in onwaarschijnlijk helder groen. Niet normaal zo prachtig. Het leek wel een voorstelling.

Nu sprak ik een paar dagen later een Ierse mevrouw bij de vvv. Ze zei, ’tja, je hebt hier vier seizoenen op één dag.’ Een locale jongeman lachte: ‘Niet blij met het weer? Gewoon even tien minuten wachten.’

Het viel me op dat ik zelf ook nogal schommelde deze vakantie, maar dan in stemming. Ik vond het leuk, dan weer fantastisch (wanneer de zon doorbrak), dacht soms: wat doe ik hier?? Tot: ik doe dit niet langer!! (druipende regen, harde wind). En hup, weer terug naar: wat mooi om dit met elkaar te doen; zo ’s avonds een kaartje leggen in de pub, na een vermoeiende dag.

Ik probeerde – op zoek naar meer stabiliteit – lering te trekken uit de laconieke, aanvaardende houding van de Ieren ten opzichte van het weer. Maar de echte inspiratie kwam uit onverwachte hoek. Zo’n schaap, heb je die wel eens goed bekeken? Onverstoorbaar doen ze hun ding, los van welke omstandigheid dan ook. Onder stralende zon of in druipende regen, op misselijkmakend steile hellingen of in vlakke dalen, alleen of in een groep: stabiliteit alom. Af en toe lekker blaten, prima.

Kathleen had dat begrepen, hoe bijzonder die schapen zijn. Als weduwe op leeftijd en beheerder van een levendige b&b zwaaide ze ons op een ochtend uit en riep: ‘It will be very, very pretty dear!! You’ll see sheep! And more sheep!’ Daar hebben we nog lang lol om gehad. Prima tegenwicht voor het grillige weer die dag ?

Meer lezen over een inzicht dat ik in Ierland ontdekte? Je vind het hier.

Gesprekken met mensen onderweg vind ik een van de leukste dingen van vakantie. Het bepaalt me bij hoe anders we allemaal zijn, hoe ieder van ons een uniek verhaal heeft.

Zo ontmoette ik in Ierland een taxichauffeur die 40 jaar lang op zee heeft gevaren. ‘Telkens was ik weer zeeziek, pas de derde dag op zee ging dat over.’ Fascinerend vind ik dat, hoe hou je dat vol?

Ook ontmoette ik een dame die dol was op zeilen. ‘Op het water voel ik totale vrijheid, zoveel ruimte.’ Om er aan toe te voegen ‘mijn man ervaart juist het tegenovergestelde.’ ‘Wat ervaart hij dan?’ Ik was wel nieuwsgierig. ‘Hij voelt zich opgesloten op een boot. Daar kan hij nergens heen.’

Nog dagen kan ik daar over peinzen. Ik vond dat zo’n mooi voorbeeld van hoe we de dingen verschillend kunnen ervaren. Het bepaalde me bij iets wat een docent op de opleiding ons bijbracht. Ze zei: ‘Als je met iemand praat, stel je dan open voor het landschap van de ander.’ Dat vond ik een bijna poëtische uitspraak. Maar ik merk dat het werkt. Mijn eigen referentiekader parkeren en me op een open manier wenden tot de ander. Dan komen ineens de mooiste verhalen voorbij en ga ik iets begrijpen van het referentiekader van die ander.

‘Waarom ging u dan telkens terug naar zee?’ vroeg ik de taxichauffeur. Hij mijmerde ‘Ach, er was hier niet veel anders. En het verdiende goed.’ Opgewekt vervolgde hij ‘Ik heb er drie vakantiewoningen mee bij elkaar gespaard. Die verhuur ik nu.’

Ineens voel ik diep respect voor deze meneer, opgegroeid op een eiland, een leven lang gebuffeld en nu vrij vrolijk als bijbaantje taxiritten verzorgend na zijn pensioen. Een voorrecht dat ik even een inkijkje krijg in zijn verhaal.

Die houding waartoe mijn docent me aanspoorde bracht nog iets extra’s mee wat ik niet had verwacht. Het maakt me milder naar mijn eigen verhaal. We zijn allemaal anders, ook ik, en dat is oké en eigenlijk heel begrijpelijk.

‘Zo, we zijn er’ grinnikte de taxichauffeur aan het einde van de rit ‘Dingle Town; zie hier het New York van ons eiland. Het heeft drie straten.’ Lachend namen we afscheid en ik begaf me nog een middagje in het decor van zijn landschap ?

Op een dag, jaren nadat ik trots een punt had gezet achter mijn periode van therapie, zat ik er tot mijn afgrijzen opnieuw. Ik bevond me alweer een tijdje in woelig water en had – na veel dralen – met frisse tegenzin een afspraak gemaakt. Ze heette Hananja, deze therapeut.

Mijn weerstand was tastbaar, daar in die stoel bij Hananja. Ik schaamde me kapot, hoezo kon ik dit nu nóg niet zelf oplossen?! Ik voelde stevige frustratie, had mijn therapie dan geen zier geholpen?! Dus nogal in tranen zat ik tegenover haar en jammerde: ‘Nu zit ik hier weer!’ Maar ze sprak kalm en zei ‘Nelleke, zie jezelf als een lasagne’. Verstoort onderbrak ik mijn gehuil en keek op. ‘Huh, wat, lasagne??’ stamelde ik. ‘Ja’ zei ze rustig, ‘Iedere keer snij je als het ware een andere laag aan, je komt weer bij andere dingen. Het is juist heilzaam dat je het volgende stuk aangaat. Zo kom je verder.’ Hm, dat was nog eens een staaltje omdenken.

Nu jaren later ben ik het roerend met Hananja eens, wie had dat gedacht? Datgene waar we tegenaan lopen in onszelf is vaak niet in één keer volledig afgerond of voorbij. Dat is eigenlijk ook wel te verwachten. Dingen komen pas na elkaar in het zicht. Pas als het ene is verwerkt is er ruimte voor iets anders. Nog los van het feit dat we in iedere levensfase weer voor andere uitdagingen staan. Wanneer je dus merkt dat je alweer een tijd in cirkels aan het ronddraaien bent is het effectiever om nog eens bijstand te vragen, dan door te blijven ploeteren vanuit het idee: ik zou dit al moeten kunnen hanteren.

Therapie is dus zowel haven als pitstop. Een haven om te herstellen van opgelopen pijn en verlies, een steiger om aan te meren om – misschien voor het eerst van je leven – te praten over dat wat je is overkomen of waar je onder lijdt. Het is een plek om verstrikkende gedachten en situaties te ontwarren, nieuwe manieren van gezond denken te ontwikkelen. Maar therapie is dus ook een pitstop, waar je tijdelijk terug mag voor onderhoud.

Mij heeft het goed gedaan die pitstop destijds. Iemand vroeg mij toen over therapie: bij wie zit jij eigenlijk? Waarop ik gedachteloos antwoordde: ‘Bij Lasagna. Uh… ik bedoel Hananja!’ 

☆☆☆


Herkenbaar? Je loopt rond met je probleem en denkt: dit moet ik zelf kunnen oplossen. Maar je constateert ook: ik blijf maar in ’t zelfde cirkeltje ronddraaien. Vat moed, de impasse is makkelijker te doorbreken dan je denkt. Kom gerust op kennismaking, dat is vrijblijvend en gratis (1/2 uur). Hoe dan ook is dat een stap in een nieuwe richting. 

Op de vooruitgang in jouw leven!
Nelleke

Als je bezig bent met innerlijk groeiwerk, zoals bv in therapie heb je soms het gevoel dat t allemaal niet opschiet. De eerste stappen brengen vaak snel verschil maar op een bepaald moment lijkt de voortgang te stagneren. Toch gebeurt er juist dan eigenlijk heel veel, alleen de resultaten zijn nog niet zichtbaar.

De vioolplant in mijn praktijk vind ik daar een fantastisch voorbeeld van. Ken je die plant? Ik heb het nu een paar keer mogen aanschouwen en het is een klein wonder: eerst lijkt de plant tot stilstand te zijn gekomen. Maar dan ook echt he. Maanden gebeurt er niks. Bovenaan de stam zie je enkel een verdort blaadje. Ik, gezien mijn historie met het onderhouden van planten en eigenlijk een fervent Ikea-plastic-plantjes aanhanger, raak vertwijfelt of ik ook deze plant misschien om zeep heb geholpen (terwijl ik hem toch trouw had gevoed). En dan ineens… ontrolt zich in een dag of twee een prachtig, glanzend ENORM blad!

Zo is het ook vaak met de groei in onze psychologische helingsprocessen: lange tijd werken we eraan maar lijkt het geen centimeter verschil op te leveren en dan ineens… ontdek je dat je al een tijd geen last meer hebt gehad van je issue! Het speelt niet meer zo op, je hebt er gaandeweg mee om leren gaan, je hebt er rust in gekregen. Al de moeite die je erin hebt gestopt heeft iets ontkiemt. Datgene wat diep van binnen aandacht nodig had is genoeg aan de orde gekomen en ongemerkt stukje bij beetje verwerkt.

Tegenwoordig als ik bovenaan de stam van mijn vioolplant kijk en daar een verdort blaadje zie weet ik: daar is een prachtig nieuw blad in de maak!

Die mogenlijkheid van groei zit ook in ons: als we aandacht aan ons innerlijke leven besteden, het voeden, trouw zijn aan het werk wat ervoor nodig is, er zelfs voor door onze onplezierige gevoelens heen werken én geduld hebben, dan is er iets prachtigs in de maak. En op een dag ontrolt het zich. Wonderbaarlijk!

Eerder vertelde ik over mijn therapie-ervaringen. Wat vind ik nou het meest bruikbare wat ik meenam ná therapie? Dat zijn meerdere dingen maar nummer één op mijn lijstje is: ontwijken van vervelende gevoelens is geen dagtaak meer.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik destijds aan mijn therapeut vroeg: ik voel me telkens zo ellendig, wat moet ik daar nu mee? Ik verwachtte tips om mezelf af te leiden, om het allemaal te relativeren, misschien het advies om op een leuk hobbyclubje te gaan. Nou, haar antwoord onthutste me want ze zei: ‘ga het eens voelen, wat je voelt.’ Ik staarde haar nogal perplex aan. ‘Wordt het dan niet erger?’
Ze legde me uit dat ik me niet voor niets zo voelde, het had ergens grond. Wanneer ik zou gaan voelen zou ik de mogelijkheid hebben zicht daarop te krijgen.

De weken daarna begon ik enigszins sceptisch te schrijven wanneer ik me rot voelde. Ik ontdekte dat dit ‘doorvoelen’ een soort van beweging kent: eerst wordt de intensiteit van het nare gevoel sterker en denk je ‘ik had me hier nooit aan over moeten geven!!’ maar als je even volhoudt dan trekt die intensiteit weer weg. Het is als een golf die aan komt rollen en die ook weer verder trekt. Door vol te houden op de piek van de golf kun je in contact komen met wat er werkelijk speelt.

Wat een winst! Want zo kwam ik in contact met mijn binnenwereld en kwam ik erachter welke innerlijke zorg ik nou eigenlijk nodig had. Bleek veel efficiënter dan maar telkens afleiding te zoeken. Met als bonus; ik ontwikkelde de vaardigheid om te gaan met moeilijke gevoelens!

En hoewel ik nog regelmatig ontwijkgedrag vertoon hoor (Netflix, chocola) zie ik dat als nummer 1 waardevol bijproduct van therapie. Het geeft uiteindelijk het vertrouwen dat doorvoelen geen riskante onderneming is maar een prima haalbare route naar een lichter, vrijer leven.

Midtwintig was ik toen ik in therapie ging. Het ging al een tijdje niet zo goed met me en zelf kwam ik er niet voldoende uit. Het kostte geld, dat wel. Maar dat had ik er voor over. Om het in mijn budget te passen schrapte ik mijn dure kappersbezoeken, erg belangrijk op dat moment!! Maar ik had het er inmiddels grif voor over. Iemand had me gezegd: therapie is werken aan de kwaliteit van je leven, en die wilde ik maar al te graag terug.

De eerste stap

Jongens, wat vond ik het spannend om erheen te gaan. Zouden mijn problemen wel groot genoeg zijn om in therapie te mogen?? Het eerste wat de mevrouw met wie ik ging praten zei was: ‘Wat vind ik het knap dat je deze stap hebt genomen. Het vergt moed om aan je problemen te gaan werken.’ Ik viel even stil en zakte terug in m’n stoel. Ik was geraakt, deze woorden had ik niet verwacht!

Kapper voor de binnenkant

Vanaf dat moment ben ik bij verschillende mensen in therapie geweest, gedurende jaren. Voor mij was het een grondig proces. Mijn onzekerheid en problemen met relaties waren niet uit de lucht komen vallen. Ik had ideeën over mezelf opgebouwd en die mocht ik gaan herzien. Ook leerde ik stil te staan bij wat ik voelde en contact te maken met wat er in mij leefde, in plaats van telkens afgestemd te staan op de wereld om me heen. Die kapper, die had ik tot dan toe nodig om mijn buitenkant goed voor mekaar te krijgen, maar nu leerde ik de binnenkant op orde brengen.

Duurzaam resultaat

Het was een heel proces maar boy, het heeft me zoveel goeds gebracht. Ben ik nadien ooit terug gegaan naar die dure kapper?
Eventjes, totdat ik uit Amsterdam verhuisde en nooit meer zo’n hippe kapper ben tegengekomen. Maar ja, die had ik inmiddels ook niet meer zo hard nodig. 

Meer lezen over herstel van zelfvertrouwen?

Wil je meer lezen over het herstellen van je zelfvertrouwen? Ik schrijf er regelmatig over.
Hier vind je een blog over hoe je eigen een rol waarmee je bijdraagt aan een negatief zelfbeeld. En een tip hoe je dat kunt doorbreken!

Ken je dat, dat je al dagen of weken met een voorval bezig bent waarvan je zelf niet snapt dat het telkens weer omhoog komt?! Mij gebeurt het regelmatig. ‘Hup weg d’r mee’ zeg ik tegen mezelf. Maar ondertussen praat ik er hardop over in de auto, tijdens een koffiemoment of onder de afwas . Gek genoeg lijkt ook relativeren geen afdoende effect te hebben. Wat maakt nou eigenlijk dat iets aan je blijft knagen?

Knagen? Je hebt een hoofdader geraakt

Als iets blijft zeuren heeft dat schijnbaar kleine voorval vaak een hoofdader geraakt, een groter thema in ons leven: een al langer bestaande pijn, irritatie, verlies, teleurstelling of verlangen. Het is een signaal dat iets nog niet af is, het heeft nog aandacht nodig.

Meestal hebben we er als mens maar een paar; bredere hoofdthema’s in ons leven. Voorbeeld: Stel, je hebt jonge, pijnlijke ervaringen met vriendschappen die niet afdoende konden worden verwerkt, dan kan ‘vriendschappen’ zo’n levensthema worden. Telkens als er op dat vlak iets kleins gebeurt kan je dat wekenlang blijven bezighouden. Vervelend toch? Ja zeker, maar er is hoop!

Een kans voor herstel

Het goede nieuws; als volwassenen kunnen we onszelf coachen om pijnlijke stukken alsnog te verwerken, met terugwerkende kracht! Dat levert ongekend veel op. Ik zie thema’s slinken, bij mezelf en bij cliënten, iedere keer dat we zo’n signaal benutten om iets van ons bredere issue gezond te doorleven. Zo’n levensthema is net een ballon, telkens gaat er wat lucht uit, de spanning neemt af. Tot de dag komt…yes! dat de ballon is opgelost. Mensen zeggen wel: ik kon het niet loslaten, maar uiteindelijk heeft het míj losgelaten.

Wat te doen

“Ja mooi, maar hoe gaat dat dan, iets ‘gezond doorleven‘?” In latere blogs meer daarover! Het begint in ieder geval met zeggen: he, hallo incident, bij welk thema in mijn leven zou jij kunnen horen?

Meer lezen over psychologie en over wat je in therapie doet? Ik schrijf er regelmatig over. Geef je hier op als je mijn artikelen in je mailbox wilt ontvangen. Meelezen via social media kan ook: Facebook, Instagram, Linked-In.

Gek is dat he, hoe je kunt denken: ik heb alles wat me gelukkig zou moeten maken en nou voel ik me toch mat, verdrietig, gefrustreerd of kriegel. Je bent bijvoorbeeld op vakantie. Je gezin is bij je, je bent op een mooie plek, maakt leuke dingen mee, hebt vrije tijd, en toch voel je niet wat je vind dat je zou moeten voelen: geluk. Wat is er dan aan de hand? En wat moet je doen om geluk te voelen?

Om daar achter te komen is één ding belangrijk: neem even de tijd om aandachtig te scannen wat je geluksgevoel bedrukt. Voor mij werkt het om te schrijven in een schriftje, even ongecensureerd uit mijn pen laten vloeien wat ik voel en vind. Het liefst op een leuk terrasje in m’n eentje. Beetje kijken naar de mensen ondertussen, zo kom ik bij de kern van wat er met me is. 

Zet het ‘ik zou gelukkig moeten zijn’ op uit

Lekker gaan wandelen of op een rots over de zee heen staren zijn ook goede manieren. Waar het om gaat is het zinnetje ‘ik zou gelukkig moeten zijn’ uit te zetten. Dat voelt namelijk als een oordeel en als iets moet terwijl je het niet kunt, dan zet dat je doorgaans vast. Het frustreert alleen maar.
Geef jezelf eens zonder die druk de gelegenheid om dieper te kijken. Wees nieuwsgierig. Vraag jezelf ‘wat is er eigenlijk met mij?’ Dat brengt twee dingen:

Eén: ruimte om te ervaren hoe het echt met je is. Dat doet goed, wat je ook tegenkomt. Het geeft je erkenning voor wat er in je leeft. Dat is prettig en voedend.
En twee, het geeft je informatie. Want wat is het waar je je niet gelukkig door voelt? Als je daar mee in contact komt en het wordt wat duidelijker, dan kun je er ook beter naar handelen.

Wat heb ik nodig na de vakantie?

Door de afstand die je hebt in de vakantie kun je er juist dan gemakkelijker achter komen wat er beter kan. Als je voelt dat het meer aandacht nodig heeft dan een paar kleine aanpassingen, neem dat dan serieus. Onderzoek of je het na de vakantie zelf wilt en kunt aanpakken. Zo niet, schroom niet om tijdelijk wat hulp te zoeken. Het is werken aan de kwaliteit van je leven. Tijdelijk iemand naast je die de juiste vragen blijft stellen heeft veel effect. 

Aandacht geven aan je issues brengt heling op een diep, duurzaam niveau. Daar heb je lang plezier van. In de volgende zomervakantie kun je dan al heel wat stappen verder zijn. En geloof me, dan zit je anders op die rots dan het jaar ervoor, je voelt namelijk meer. Wat een geluk is dat!

Tussen de boeken in de boekhandel viel mij een prachtig vormgegeven boek op. Geluk en vriendschappen stond er op de voorkant. Het stond vol tips over hoe je vriendschappen maakt en hoe je een goede vriend kunt zijn. Een leuk en behulpzaam boek, want de een heeft vaardig sociaal gedrag van nature meegekregen, toch is het lang niet voor iedereen gesneden koek. Tot zover niks mis mee.

Maar hoe zit het als je toegewijd tips opvolgt maar het brengt niet waar je op hoopt? Wat ligt daar aan ten grondslag? Is er dan iets met je aan de hand, en hoe dan verder?

Om bij het thema ‘vriendschap’ te blijven: als het ondanks het opvolgen van tips niet soepel draait en het maken van betekenisvolle vriendschappen hapert, dan is het de moeite waard eens in te zoomen op dat specifieke gebied: Wat heb ik meegemaakt in het verleden dat wellicht ongemerkt invloed heeft op hoe ik vandaag de dag doe en denk? Wat zijn mijn gedachten over hoe ik functioneer op sociaal terrein? Wat zijn mijn verwachtingen? Waar verlang ik naar? Waardoor ga ik op ‘uit’?

Twee sporen
Met deze vragen kun je goed zelf aan de slag, soms is het effectiever om dat met een hulpverlener te doen. Een begrijpelijke vraag is: hoe kies je nou tussen deze twee sporen? Wanneer zelf doen en wanneer hulp erbij vragen? Hieronder ga ik dieper in op deze twee opties.

Zelf aan de slag
Wanneer je zelf verder wilt komen dan helpt het om een periode gerichte aandacht te schenken aan dit specifieke issue. Baken het af in een tijdsframe; een half jaar is dit het thema waarin ik wil groeien (bijvoorbeeld het thema ‘vriendschappen’). Lees een boek over het onderwerp, koop een schrift om dagelijks in te schrijven, stel jezelf al schrijvende vragen en luister aandachtig naar datgene wat boven komt. Schrijf het op.

Pas wanneer je de tijd neemt geeft je hart soms informatie vrij die belangrijk is. Dus eigenlijk: ga in gesprek met jezelf en luister.

Ga daarnaast in gesprek met mensen die je op dit vlak goed ziet functioneren en vraag hen: hoe doe je dat? Kies een paar betrouwbare mensen en wees open over je worsteling, je zult misschien ontdekken dat je hier niet alleen in staat. Hoe je het ook invult, neem jezelf en je verlangen serieus en reserveer tijd voor je groeipad.
Na zo’n periode heb je een kostbaar document (het schrift), ben je (waarschijnlijk met vallen en opstaan, maar dat is volkomen normaal) gegroeid en heb je geleerd contact te maken met jezelf. Iets wat sowieso een vereiste is voor het goed contact maken met anderen.

Met een hulpverlener aan de slag
Kom je zelf toch onvoldoende tot de gewenste situatie dan kan investeren in een periode van therapie (of coaching) effectief zijn: de therapeut helpt je om goed te luisteren naar jezelf. Zijn vragen zetten je stil, terwijl je hem antwoord vertel je het gek genoeg ook aan jezelf.

Een therapeut helpt je om de vaste tred van je gewoonlijke gedachtespinsels over het onderwerp te doorbreken.

Gaandeweg wordt je je bewust van dat wat er ongemerkt in je leeft en dat geeft een hernieuwd startpunt om te kiezen: klopt het eigenlijk wel wat ik denk en dus voel? Datgene wat nu tevoorschijn is gekomen, kan ik daar wat mee zodat ik er lichter in kom te staan?

Een hulpverlener is ook een hulpbron die je helpt om oude pijn serieus te nemen, iets wat vaak een blokkade is om gezond te functioneren in het hier en nu. Dat is een lastige, want we willen niet dat oude pijn nog invloed heeft. Toch, erdoorheen werken levert ongekend veel op en blijkt vaak echt haalbaar.
Een therapeut is een mede-reisgenoot die je bemoedigt en wijst op de groei die je doormaakt, ook wanneer je een terugval hebt. Na een periode therapie heb je een duidelijker beeld van jezelf en weet je welke vaardigheden nog extra aandacht nodig hebben om te ontwikkelen.

Persoonlijke keuze
De afweging is: kom ik zelf tot voldoende tijd en rust om dit groeipad gedegen te bewandelen of blijft het issue zich in mijn leven voortslepen op een manier waar ik last van heb?

Er is hoe dan ook hoop op groei en verandering, als je maar begint met een stap te zetten: geef aandacht aan dat wat niet lekker loopt. Zelf of met hulp uit je omgeving of een hulpverlener, zo werk je aan de kwaliteit van je leven en relaties. Het kan een heel nieuwe impuls brengen waardoor je een fijner leven krijgt en je in staat blijkt tot meer dan je zelf had gedacht.