Blog

‘Ach, het is nou eenmaal gebeurd.’ De vrouw die tegenover me zit tijdens een gezellige lunch schudt haar probleem met een schouderbeweging van zich af. 

Nog dagelijks is ze bezig met een episode uit haar leven, vertelt ze me. Het popt omhoog in haar gedachten, kruipt haar gevoel binnen, overschaduwt de leuke dingen. Toch, erover praten met een hulpverlener, daar ziet ze niet veel in. ‘Het is gebeurd. Wat heeft het voor zin er nog mee bezig te zijn?’ zegt ze en perst haar lippen op elkaar. Gedecideerd strijkt ze een servet glad.

Haar uitspraak intrigeert mij. De therapeut in mij denkt geboeid ‘wow, maar nu ben je er alsnóg elke dag mee bezig.’ Ik wil haar met oprechte interesse vragen ‘hoe denk je dat deze episode zich uit je leven terug zal trekken?’ Maar het gesprek gaat door naar andere onderwerpen. Het is een gezellige lunch met een bekende, geen therapiesessie.

De misvatting

‘Hoe minder aandacht je iets geeft, hoe sneller het zich terugtrekt’: als het op emoties aankomt is deze uitspraak een misvatting die ons jaren het bos in kan sturen en je ondertussen doet geloven dat je goed bezig bent.

‘Het vermijden, onderdrukken of ontkennen van emoties is een vorm van zelfbedrog die zich altijd wreekt’ zegt Mia Leijssen, auteur en psychotherapeut. Wreken, echt?? Hier heeft het mee te maken: weggedrukte emoties zijn als een bal die je in het zwembad onder water probeert te verstoppen. Hij blijft zoeken naar een uitweg en dat merk je: rondmalende gedachten, eindeloze zelfconversaties, gevoel van een schaduwwolk die altijd ergens in je buurt hangt.

Hoe dan wel?

De verlossende aanpak? Mia zegt daarover: ‘De enige gezonde optie bestaat erin de emotie opnieuw naar de oppervlakte te laten komen, haar te leren kennen, haar toe te eigenen en te integreren.’ In mijn praktijk zie ik de resultaten van deze weg voor mijn ogen tot leven komen. Mensen nemen die stap en telkens kijk ik met verbazing en ontzag naar de verandering die het in hen teweeg brengt: opluchting, een gevoel van bevrijding, nieuwe energie die voelbaar wordt.

En weet je wat het mooie is? Die energie stroomt niet langer weg naar het onder water houden van de bal. Hij komt vrij! Om eindelijk weer te benutten voor dingen die je belangrijk vind, waar je voldoening in vind, waar je in bijdraagt.

Blijvende verandering

Omdat ik het verschil zo duidelijk zie wil ik zeggen: geef jezelf een eerlijke kans. Stop met jezelf het verhaal te vertellen dat het nou eenmaal gebeurd is, of dat het zo erg niet is. Iets komt juist omhoog omdát het jou heeft geraakt. Een tijdje hulp inschakelen is vaak een veel kortere route dan blijven voortmodderen in het gladstrijk-bos. Vraagt moed, maar brengt bevrijding.

——

Herken je je hierin? Schroom niet en maak een afspraak. Bij mij of iemand anders, allebei goed. Maar doe het voordat je je weer bedenkt.

https://www.petit-therapie.nl/contact/

“Vertel me wat ik moet doen!” Dat was wat ik regelmatig uitriep tijdens mijn eigen therapiesessies toen ik vijfentwintig was. Mijn leven hing namelijk aan elkaar van vraagstukken.

Wel of niet in mijn relatie blijven. Wat te doen in een conflict met een vriendin. Hoe grenzen stellen aan een collega die steeds als olifant door mijn gevoelige porseleinkast walste. Kon ik alsjeblieft gewoon wat adviezen krijgen?? ? Daarom zat ik toch zeker in therapie?!

Maar de essentie van therapeutische hulp is mensen in hun nadenken te stimuleren en ze zelf beslissingen te laten nemen. Ja fijn. Mijn therapeut liet zich niet verleiden tot adviezen. Wel tot een kalme glimlach. Gekmakend vond ik dat. Toch gebeurde er iets positiefs. Langzaam, langzaam begon ik zelf na te denken: Wat vind ík hiervan? Wat voel ík hierover? Wat zijn míjn conclusies?

In die veilige setting van therapie, waar je aan niemands verwachtingen hoeft te voldoen, waar je met niemand rekening hoeft te houden, krijg je de gelegenheid om je eigen spoor te vinden. Voor mij kwam dat neer op: niet meer sociaal wenselijk reageren, niet meer hoeven aanvoelen hoe ik ‘moest zijn’ en daar stelselmatig naar op te leven. Viel nog niet mee om dat bekende stramien los te laten.

Datgene wat ons beperkt mag ons dan dagelijks in de problemen brengen, het is wel vertrouwd. Daarom is het ontwikkelen van een nieuwe manier van doen eerst zenuwslopend angstaanjagend. Voor mij was het dat zeker. Maar jongens, hoe bevrijdend is het uiteindelijk.

Dus zelfs toen ik een keer nogal theatraal riep: “Voor dit geld mag je me toch wel een keer een advies geven?!’ glimlachte mijn therapeut maar weer ‘ns en stelde me de vraag: ‘wat vind jij er zelf van?’

Waarmee ze eigenlijk steeds weer zei: jij bent van belang. En dat was ten diepste wat ik nodig had om te ervaren.

————

Therapie in tijden van corona
Denk jij over therapie? Wees welkom. Ook in deze periode starten er nieuwe therapietrajecten bij mij. Contact opnemen kan hier. Dan informeer ik je over de mogelijkheden.
Nelleke
.
.

Foto: Eline Bos

Mijn therapiesessies spelen zich de komende weken veelal af in het bos achter mijn praktijk. Ik leg je uit waarom je therapie zo goed wandelend kunt doen. En wat de natuur daarin zo fantastisch toevoegt.

Even Corona-technisch: wandelend hou je voldoende afstand. En er is overvloed aan frisse lucht. Natuurlijk geldt ook hier, bij verkoudheid even niet.

Hoe werkt het en waarom werkt het?
Therapie gaat 80% over bewustwording en 20% over verandering. Datgene waar we in vast zijn komen te zitten en waar we dagelijks last van hebben, wordt snel een grote kluwen, of een diep uitgesleten route. Mensen zeggen vaak: ‘Ik blijf maar denken. En steeds volgen mijn denksporen hetzelfde cirkeltje.

Praten helpt dan om te ontwarren. Het ordent je verhaal. In therapie wordt er heel zorgvuldig naar je geluisterd en stelt de therapeut die vragen die jou stil zetten. Erover nadenken, woorden zoeken om je antwoorden te vertellen, dat helpt enorm om je bewust van jezelf te worden.

De natuur: kast met creatieve hulpmiddelen
Al wandelend zet ik de natuur in om bewustwordings-oefeningen te doen. Leuk EN uitermate behulpzaam. Waarom? Het helpt je om uit je hoofd naar je onderbuikgevoel te gaan. Uit die diepe groef in je denken, naar de plek waar je gevoel vaak dingen weet en je dus ook wat te vertellen heeft. Zo kom je weer tot luisteren naar je eigen innerlijke stem. Dat geeft rust en richting.
Een voorbeeld
Ik sta met een cliënt bovenaan een aflopend bospad. Hier bovenop de Utrechtse Heuvelrug zijn er daar veel van! Het bos omringt ons en we horen de vogels kwetteren. Ze vertelt hoe haar leven al een tijd aanvoelt als een neerwaartse spiraal. Op het pad leggen we telkens een tak neer, om de zoveel stappen. Verschillende tijdsperiodes tekenen zich af op de weg naar beneden. Samen beginnen we bovenaan. Ik stel haar vragen: hoe was het leven toen je nog hierboven was? Wat was leuk? Waar beleefde je plezier aan? Al afdalende vraag ik haar: Wat viel je op toen de weg gevoelsmatig naar beneden ging lopen? Wat dacht je over jezelf? Hoe voelde dat? Wat speelde er toen in je leven?
Informatie uit onverwachte hoek
Het bijzondere van zo’n lijfelijke oefening is dat je je lichaam erin meebrengt. Het lijf heeft een geheugen en die wordt geactiveerd: opeens voel je weer die knoop in je buik. Je voelt je schouders zakken. De therapeut zal je helpen woorden te vinden voor deze gewaarwordingen. Dan schieten je dingen te binnen die je allang vergeten was. Zo vallen stukken van je geschiedenis op hun plek.

Bewust worden van jezelf, in de vredigheid en stilte van de natuur. Het geeft ordening, rust en inzicht. Zo kom je weer in contact met jezelf. Dat maakt dat je sturingskracht zich herstelt en je weer vorm kunt gaan geven aan hoe jij wilt leven. Niet soft, wel heilzaam.

Ik wens je een optimale geestelijke en lichamelijke gezondheid toe in deze periode!
Nelleke
Heb je behoefte, in deze periode misschien nog wel meer, aan therapiegesprekken?
Een kennismakingswandeling van een half uur is vrijblijvend. De andere sessies duren een uur. Ze worden deels vergoed vanuit de aanvullende verzekering. Wees welkom!
Contact op nemen kan hier.

‘Ik MOET mijn probleem zelf op kunnen lossen! Ik wil het, ik wil het! Maar verhip, waarom kom ik toch telkens in dezelfde cirkel terecht? Ik blijf herhalen wat ik niet wil doen of denken. Hoe kan dat toch??’

Niet vreemd. Het heeft te maken met een paar vasthoudende lieden. Ze zijn verborgen, ondergesneeuwd door de tijd. Toch bepalen zij juist onze show. Het zijn onze drijfveren. Maar ze ontmaskeren creëert nieuwe kansen! Ik leg het je uit.

Al heel jong zijn we overtuigingen gaan geloven als ‘ik moet perfect zijn hoor, anders ben ik niet oké’ of ‘Als ik niet sterk bent, ben ik zwak en dat is verschrikkelijk’ of ‘Ik moet de dingen zo snél mogelijk doen, dan pas is het in orde’. Dat gaat onbewust; we reageren als kind gewoon op onze omgeving, zelfs als die het misschien niet zo wilde overbrengen. Maar als kind interpreteer je wat je denkt te zien en kom je tot conclusies.

Fast forward naar veertig jaar later. Nog steeds willen we aanvaard worden door onze omgeving. Welke overtuigingen zullen we onbewust inzetten om dit te bereiken, denk je? Precies. We raken uitgeput, ongevoelig, gestrest door onze jong aangenomen drijfveren die we – let op – nooit meer hebben heroverwogen. Die ook nog eens volledig uit het zicht zijn geraakt. En ondertussen vinden we: ik MOET dit zelf kunnen oplossen. Geen feestje.

Hoe keer je het om? Bewustwording is de sleutel en dat is waar therapie is all about. Duiken we onze drijfveren op PAS DAN kunnen we ze gaan testen: geloof ik nu, als volwassene, terwijl ik voortschrijdend inzicht heb én een breder perspectief, nog steeds werkelijk in deze overtuiging?

Zelf vraag ik mezelf met regelmaat: is het realistisch om alles altijd perfect te moeten doen? Kan dat? Echt? Vervolgens ga ik de overtuiging uitdagen: ben ik ook oké als het niet perfect is? Waarom wel, waarom niet? Bewustwording. Mijn ontdekkingen deden me beseffen wat een strenge meester ik eigenlijk diende. Weg is dan de ruimte: om fouten te maken, om te groeien, om lekker gaandeweg steeds beter te worden, vanuit gezonde competentie. Dat mag anders. Ik blijk daar niet eens meer in te geloven. Gelukkig.

Puntje van aandacht, zodra we ons los willen maken zullen deze drijfveren hard gaan ratelen: ‘Laat mij niet los! Ik ben goed voor je! Ik weet wat je moet doen om geaccepteerd te worden!!’ En in zwaardere vorm: ‘je bent heel slecht als je niet meer volgens mij leeft!’

De omkering kost dus vasthoudende toewijding, van telkens de tijd nemen om de overtuiging te heroverwegen als je weer eens getriggerd wordt. Het voelt soms als een heftige strijd. Toch kom je zo los: telkens een klein stapje zetten vanuit je nieuwe – BEWUST bepaalde – opvattingen. Nog niet zo simpel, daar kun je een periode best hulp bij nodig hebben.

Keer brengen in je probleem vraagt dus vaak om een snoekduik naar waar je door beïnvloed wordt. Een drijfveren-apk. Dat geeft grip. Pas dan kun je beslissen of je het er nog wel mee eens bent. Vervolgens kun je gaan leven vanuit bewust gekozen overwegingen en waardes. Dan sta je meteen verantwoordelijker in het leven: je kunt zelf sturen en vormgeven aan je pad. En je weet dit keer waarom.

Heb jij in beeld welke overtuigingen er telkens aan je touwtjes trekken? Zin om een snoekduik te nemen? Weet me te vinden. Ik trek mijn duikpak alvast aan ?

Foto: Eline Bos

Vrijheid.

‘Ik wil graag vrij zijn’, hoor ik mensen in mijn praktijk vaak zeggen. ‘Wat bedoel je daarmee?’ vraag ik dan. ‘Dat ik vrij ben om écht mezelf te kunnen zijn.’ Het is een diepe wens van ons allemaal. Stel, je hoeft niet meer bezig te zijn met alles wat je moet, vooral: moet zijn. Wat een energie zou je overhouden!

Maar vrij, waarom zouden we dat niet zijn? Waar zit die onvrijheid dan precies in? Gek genoeg blijkt dat de onvrijheid meestal niet komt van buitenaf maar van binnenuit. Natuurlijk, door je omstandigheden kunnen er dingen niet. Ik zou graag met een rugzakje regelmatig de wereld in gaan maar ik heb een gezin waar ik het liefst bij betrokken blijf. Dat is een kader en daardoor kan niet alles. Toch is daarbinnen best ruimte gebleken.

Zo ging ik vorig jaar 3 dagen naar Amsterdam, in een hotelletje en ik huurde een fiets. Heerlijk, gewoon door de week. Mijn lieve man zei: joh, ga maar. Nóg krijg ik energie als ik eraan terugdenk. Ik ontbeet in een hipster-ontbijtrestaurantje waar ik – by far – de minst hippe en bovendien de oudste was, maar he, ik genoot ervan en maakte praatjes met het jonge personeel. Ik zag er veel baarden en van die beanie mutsen (ja, ook binnen). En…

Goed. Dat ik die ruimte had kunnen pakken, sjonge, daar was behoorlijk wat innerlijk werk aan vooraf gegaan. De echte beperking om zoiets te doen bleek namelijk te zitten in… mijzelf. Verstrikt raken in onvrijheid heeft hier vaak mee te maken: we worden bestuurd door onze eigen innerlijke overtuigingen, en die hebben we meestal niet eens helder in beeld. We realiseren ons niet hoezeer ze aan onze touwtjes trekken. Dat maakt het zo ongrijpbaar.

Hoe verwerf je dan vrijheid? Als het zo onbewust gaat, is het dan geen onbegonnen werk? Gelukkig niet. Het gaat in stapjes, zoals bij alles. Het begint bij je langzaamaan bewust te worden van jezelf. In therapie werken we daaraan, maar je kunt het ook zelf, bijvoorbeeld door alert te raken op het moment dat je je denk-ruimte voelt verdwijnen. ‘Wel naar Amsterdam, niet naar Amsterdam?’ Bij ‘Neee, dat kan absolúút niet!!’ denk ik tegenwoordig ‘Hebbes, deze overtuiging zetten we eens even midden op tafel: vertel, waar gaat dit over en wat maakt dat ik dit zo stellig roep?’

Het is best een heftig pad om je eigen overtuigingen uit te graven en te ontmoeten. Er komt een boel angst en andere emoties mee tevoorschijn. Maar het is het waard: het geeft je de gelegenheid om ze bewust te heroverwegen vanuit wie je zelf bent. Elke keer dat je dat doet, doe je het werk: verwerven van vrijheid om jezelf te zijn.

En dat kan zomaar resulteren in het bíjna kopen van een hippe beanie in een bruisende stad ?

Foto: Eline Bos

Ik las ergens deze zin: ‘In the word question, there is a beautiful word – quest’. Dat vind ik mooi gevonden. Een vraag als startpunt van een quest, een speurtocht naar het antwoord.⠀⠀

Het was zo’n type vraag die mijn therapeut mij destijds stelde. Ik wist hem niet te beantwoorden. Sterker nog, ik begreep hem niet én hij irriteerde me behoorlijk. Ook nog ‘ns. Maar in de afgelopen 25 jaar, want zo lang geleden stelde ze hem mij, bleef ik ermee bezig. Het antwoord kwam stukje bij beetje in beeld, als door een fotolens die steeds iets scherper wordt gesteld.

Ik kan hem hier natuurlijk niet herhalen, dat zou te persoonlijk worden, maar achteraf gezien kan ik zeggen: die vraag was als een laserstraal, precies gericht op het punt waar mijn levensthema’s elkaar kruisten. Niet zozeer prettig maar het zette me op een pad van nadenken en gaandeweg begon opmerkzaamheid zich te ontwikkelen. Ik voelde: deze vraag is voor mij van belang om te begrijpen en het antwoord zal mij iets laten zien wat essentieel is voor mijn groei.

‘Waarom maakte je toen die keuze terwijl je iets anders wilde?’ Soms weet je het antwoord niet, soms zelfs in de verste verte niet. Het geeft niks wanneer we iets niet meteen weten. Sterker nog, die vragen waarbij we peinzend stilvallen of die blijven haken omdat ze ons irriteren, die bevatten juist potentie om ons onvermoede helderheid te brengen.

In therapie helpt een vraag vaak om de opmerkzaamheidsspieren opnieuw te activeren. Ongemerkt kan door de drukte van het leven ons vermogen om onszelf goed waar te nemen verslapt raken, of we hebben het nooit eerder ontwikkeld. Dan is het, wanneer we vastlopen, niet eenvoudig even aan te wijzen waar dat door komt, of aan te geven wie we precies zijn. Vragen helpen je dan weer om bij jezelf terug te komen.

Zo brengen vragen beweging. En of je er door op een korte of langere speurtocht terecht komt, het brengt je dichter bij de schat, oftewel: je eigen hart ?

Ken je de Pickwickthee-vragen? In ons gezin doen we er weleens een rondje mee. Afgelopen week kwam de vraag langs: “Hoe laad jij jezelf op?” Mijn zoon peinsde wat en antwoordde: ik luister graag muziek. Ja, daar laad ik van op! Mooi en handig om van jezelf te weten.

In deze blog vertel ik waarom opladen zo belangrijk is voor een fijn en gezond leven. En wat kinderen ons daarover voorleren.

Waardoor komen we in het rood terecht?

Het zicht kwijt zijn op waar je van oplaad of van leegstroomt, dat is wat ik in therapie vaak tegenkom bij cliënten. En dat is niet gek. Want tegen de tijd dat je besluit hulp te zoeken ben je vaak al een poos aan het proberen zelf het schip te keren. Tel dat op bij het eigenlijke probleem en je vliegt door je energie heen. Zo raak je steeds meer vermoeid, zelfs gedesoriënteerd. Het kan lijken alsof je in de mist staat: welke kant op is het goede spoor?

Wat houdt ons tegen te ontspannen?

Een van de helpende sporen is: herontdekken waar we van opladen. Maar waar we van opladen, daar zitten nou juist vaak verboden op: ‘dingen moeten wel zinvol zijn’, ‘ik heb al zoveel te doen, ik moet m’n tijd nuttig besteden’. Voel je de stress?

Er bestaat een woord wat we daartegenover kunnen plaatsen: spelen. Ik heb hem niet zelf bedacht hoor, het begrip komt uit de Transactionele Analyse, een psychologisch model. Het gaat erom dat een authentiek, vrij kind van nature aanvoelt waar het blij van wordt: het gaat lekker zitten spelen, niet gehinderd door een innerlijk verbod dat het niet zinvol zou zijn. Zie je het kind zitten en voel je de rust?

Weer leren spelen 

Als ontspanning en inspanning in evenwicht zijn kunnen we veel bereiken terwijl we in goeden doen blijven. Daarom is ‘spelen’ waardevol, het heeft een regulerend effect. Iemand vertelde me ‘Vroeger vond ik het leuk om fietsen te pimpen, maar wat heeft het voor zin?’ Ze was ermee gestopt. Als we van onszelf niet meer mogen spelen kunnen we uiteindelijk moedeloos worden, vermoeid.

Maar hoe?

Oké, dus als spelen ontspanning oplevert, waar gaat dat dan precies over? Dat is voor ieder persoon uniek. Degene bij wie we te rade kunnen gaan om op ons eigen speelspoor te komen zijn we zelf.

Stel jezelf maar eens 10 dagen achter elkaar de vraag: wat is voor mij nou ‘spelen’? Op een dag borrelt het ineens omhoog. En je zult merken: dat inzicht alleen al, daar laad je van op.

Vind je het lastig je eigen speelspoor te ontdekken?

En verlang je wél naar een meer ontspannen leven? Het kan zijn dat jouw innerlijke ‘verboden’ je weerhouden. Waar die over gaan is vaak niet makkelijk te ontdekken. Dat maakt het ingewikkeld om verandering aan te brengen. Je zit als het ware een beetje vast.

Is dit bij jou het geval? Zou je graag meer ontspannen willen leven, met een rustig hoofd maar lukt het je niet?

Het kan zijn dat je dan gebaad bent bij een paar inzichtgevende therapiegesprekken. Dat kan je veel tijd en frustratie schelen. Merk je bij jezelf dat je dat best eens zou willen, meer zicht krijgen op ‘de achterkant’ van jouw denken en handelen? Meld je dan aan.
Het is even een drempel over (weet ik maar al te goed) maar het is ook leuk en fijn; aandacht besteden aan datgene wat zoveel invloed heeft op je leven: de psychische kant van jezelf. 

Ik meld me aan om voor een paar inzichtgevende gesprekken

Een inkijkje in mijn praktijk

Hier lees je een voorbeeld van hoe ik werk met een cliënt die op zoek gaat naar de achtergronden van zijn probleem rondom spanning.
En hier kun je lezen over hoe een luisterend oor zo simpel lijkt maar toch een groot verschil maakt in therapie.

Vaker lezen over psychologie en over wat ik zoal in therapie doe? Ik schrijf er regelmatig over. Geef je hier op als je mijn artikelen in je mailbox wilt ontvangen. Meelezen via social media kan ook: Facebook, Instagram, Linked-In.

Foto: Eline Bos

Dit bankje op de foto, wat een rust straalt het uit vind je niet? Het speelt vandaag een rol bij mijn beloofde uitleg van het begrip ‘emoties gezond doorleven’.

Laatst sprak ik iemand die zo ondersteboven was door iets wat haar overkwam dat ze haar eigen reacties niet goed begreep. Dat ze zó uit het lood zou raken, het had haar overrompeld. Herken je dat? Dat je in het hier en nu iets meemaakt maar dat je reactie ineens veel dieper lijkt te steken dan wat passend is bij het moment? Verwarrend is dat, tenminste, zo ervaar ik het vaak wel. Want wat moet je ermee?

Zo’n moment brengt echter een kans, een cruciale gelegenheid waarbij ‘gezond doorleven’ om de hoek komt kijken. Word je geraakt door getriggerde emoties dan kun je namelijk twee kanten op: je duwt je gevoelens weg of je kunt ze juist verwelkomen en ervaren. Klinkt soft, of niet? Maar weet je, dat is het juist HELEMAAL niet. Het is pittig werk! En je wordt er hartstikke moe van. Het is de veel minder makkelijke weg, maar de opbrengst is vele malen heilzamer: je heelt.

Als je bedenkt dat er een wond wordt geraakt die nog niet klaar was en je geeft die aandacht en daardoor zorg, dan brengt dat rust en heelheid. Een totaal andere ervaring dan leven met weggedrukte pijn. Want een wond laat zich niet wegredeneren, die heeft verzorging nodig. Zo werk je dus bewust aan je innerlijke gezondheid op de lange termijn.

Oké, dus je emoties gezond doorleven is werken, hm. En het bankje dan? Het bankje staat voor permissie. Want de grootste struikelblok om te mogen helen zijn wij zelf. Wij worden vaak bepaald door zinnen in ons hoofd als: ‘Wat heeft het voor zin, ga gewoon door!’ of ‘Stel je niet zo aan, jij weer!’ of ‘Ik ben er eerder al mee bezig geweest, het moet nu een keer klaar zijn’. Begrijp je dat tegenover die krachtige stroom van ontmoedigende overtuigingen het nodig is om heel bewust op te gaan staan en onszelf permissie te geven om onze emoties te laten vloeien?

Vind eens een bankje en staar, of huil, schrijf, schreeuw (beetje diep in het bos ?), ren, schilder, dicht, praat, deel je verhaal met iemand die je nabij staat. Zoek een manier die voor jou werkt. Spannend, raar misschien. Maar lonend!

* Eerder schreef ik een stukje waarin dit gezond doorleven al ter sprake kwam. Over wat maakt dat iets kleins toch lang aan je kan blijven knagen. Je vind het hier.

Praten helpt om te ontwarren.

Ik vind dit een sprekend beeld over hoe praten in therapie werkt. Je mag je verhaal vertellen aan iemand met wie je geen rekening hoeft te houden. Je wordt gehoord en het gekke is, dan ga je ook naar je zelf luisteren: je hoort wat de essentie is van die kluwen in je hoofd.

En weet je, ook als je best weet wie je bent en goed functioneert in je baan, gezin, omgeving, kan je hoofd toch volstromen met malende gedachten. Zodanig dat het vermoeiend wordt, je je tobberig voelt en de kleur uit je wegtrekt. Juist als we een vaststaand leven hebben lijkt er weinig ruimte om even afstand te nemen om onze innerlijke vraagstukken op te lossen. We hebben immers de kaders van ons leven al bepaald? Door het (ogenschijnlijk) ontbreken van speelruimte kunnen we niet meer goed nadenken of überhaupt voelen wat we in ons hart zouden willen. Die luxe kunnen we ons niet permitteren, toch?

Tijdens mijn opleiding heb ik wel eens (lichtelijk wanhopig) geroepen tegen mijn docent die dit principe aan ons uitlegde ‘ja maar, ik hou van reizen, ik kan mijn gezin toch niet zomaar in de steek laten??’ Haar antwoord heeft veel bij me teweeg gebracht. Ze zei: ‘Natuurlijk heb je verantwoordelijkheden. Maar kijk binnen de kaders van je leven naar hoe je vorm kunt geven aan je verlangen.’ Dat bracht beweging in mijn denken! Een mini therapiesessie eigenlijk. Iets wat trouwens oa heeft geresulteerd in ons gezinsavontuur tussen de schapen ? afgelopen zomer.

Therapie is een plek om je gedachten te ordenen en om gehoord te worden, zodat je jezelf weer helder kunt horen.

Tekening komt van @anxiety_wellbeing op Instagram

Deze week verblijf ik met mijn gezin in Zuid Frankrijk. Op onze vaste stek bij familie, naast een lief dorpje in de bergen in de buurt van Saint Tropez. Je zou zeggen, hoe heerlijk is dat?

Maar ieder jaar heb ik tijd nodig om hier mijn draai te vinden. De omgeving ademt rust uit, dat is fijn. Het is gezellig met de familie en de krekels geven je dat echt Zuid-Franse gevoel.

Tot zover alles goed. Maar door de lome rust hier, raak ik ook lichtelijk onder-prikkeld. Ik heb behoefte heeft aan afwisseling en nieuwe avonturen. Gelukkig hebben we een gezinscompromis en dat is dat we later ook nog iets avontuurlijks gaan doen. Dit jaar is dat: met rugzakken op wandeltrektocht door Ierland. Dat zit er dus nog aan te komen!

Maar, en daar gaat dit verhaal om. Ik speur hier graag naar een nieuwe uitdaging waar ik me mee bezig kan houden. Terwijl ik in een hangmat lig te mijmeren wat te doen dit jaar, schiet me een idee te binnen: uitvogelen hoe ik met mijn praktijk zichtbaar kan worden op Facebook en Instagram, en als het even kan, daar wat stappen in zetten.

Nou, er is veel over te lezen! En niet allemaal passend bij mijn persoonlijke stijl. Toch, ik vind het belangrijk dat mensen kunnen onderscheiden of ik degene ben bij wie ze in therapie willen. Het werkt fijner als je met iemand praat die bij je past, waar je je prettig bij voelt.
‘Hm’, overpeins ik, ‘Dus tonen wie je bent, waar je voor staat is dus oprecht zinvol? Met foto’s van jezelf en al? Spannend. Maar ook goed. Dus, hoe kan ik DAAR een avontuur van maken in deze vakantie?’

Ik lees erover, luister nog wat naar de krekels en opeens blijven mijn gedachten hangen bij de dochter en het nichtje van vrienden van ons. Ze zitten een stukje verderop. Leuke meiden van iets ouder dan 20, bekend met FB en Instagram en duidelijk opgegroeid in de wereld van beelden en styling: ze zien er telkens als ik ze zie prachtig uit. Ik bel hen en ze willen me graag helpen met foto’s maken. Er is bij hen zelfs een Iphone X met telelens beschikbaar!

Twee dagen later heb ik een stapel foto’s, die onder de begeleiding van de meiden verbazend social media-waardig zijn! En zo beleef ik hier toch weer een avontuur. 
Komende tijd dus meer posts van mijn hand. Met foto’s uit een zonnig klimaat ☀️